قوله تعالى: بسْم الله الرحْمن الرحیم بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.
الم (۱) منم خداوند الله نام داناتر دانا بهر کس و هر چیز و هر هنگام.
أ حسب الناس أنْ یتْرکوا. پنداشتند مردمان که ایشان را بگذارند، أنْ یقولوا آمنا تا میگویند که بگرویدیم، و همْ لا یفْتنون (۲) و ایشان را بنهآزمایند.
و لقدْ فتنا الذین منْ قبْلهمْ بیازمودیم ایشان را که پیش ازینان بودند، فلیعْلمن الله الذین صدقوا ناچاره الله آزماید تا ببیند ایشان که راست میگویند، و لیعْلمن الْکاذبین (۳) و ببیند ایشان را که دروغ میگویند.
أمْ حسب الذین یعْملون السیئات مىپندارند اینان که بدیها میکنند، أنْ یسْبقونا که از ما پیشند و بر ما بگذرند،، ساء ما یحْکمون (۴) بد حکمى که میکنند.
منْ کان یرْجوا لقاء الله هر که مىترسد از رستاخیز و رسیدن او بر الله و پاداش دادن او، فإن أجل الله لآت تا بداند که هنگام داورى داشتن و پاداش دادن او آمدنى است. و هو السمیع الْعلیم (۵) و اوست شنوا و دانا.
و منْ جاهد و هر که باز کوشد فإنما یجاهد لنفْسه خویشتن را با کوشد إن الله لغنی عن الْعالمین (۶) که الله بىنیازست از همه جهانیان،.
و الذین آمنوا و عملوا الصالحات ایشان که بگرویدند و کارهاى نیک کردند، لنکفرن عنْهمْ سیئاتهمْ بستریم از ایشان و ناپیدا کنیم بدیهاى ایشان، و لنجْزینهمْ، و پاداش دهیم ایشان را، أحْسن الذی کانوا یعْملون (۷) بر نیکوتر کارى که میکردند.
و وصیْنا الْإنْسان اندرز کردیم مردم را، بوالدیْه حسْنا به پدر و مادر که با ایشان نیکویى کن، و إنْ جاهداک لتشْرک بی و اگر باز کوشند با تو بر آن که انباز گیرند با من، ما لیْس لک به علْم چیزى که تو دانى که مرا نه انباز است، فلا تطعْهما ایشان را فرمان مبر، إلی مرْجعکمْ بازگشت شما با من است، فأنبئکمْ بما کنْتمْ تعْملون (۸) تا بخبر کنم شما را به پاداش آنچه میکردید.
و الذین آمنوا و عملوا الصالحات و ایشان که بگرویدند و کارهاى نیک کردند، لندْخلنهمْ فی الصالحین (۹) نامهاى ایشان در نیکان کنیم و ایشان را در عداد شایستگان کنیم.
و من الناس منْ یقول آمنا بالله و از مردمان کس است که میگوید بگرویدیم بخداى، فإذا أوذی فی الله و هر گه که رنج نمایند او را از بهر خداى جعل فتْنة الناس کعذاب الله آن رنج نمودن و عذاب کردن مردمان چون عذاب الله داند و لئنْ جاء نصْر منْ ربک و اگر یارى رسد و نصرتى آید از خداوند تو که بسر ایشان رسى و بر ایشان قادر شوى لیقولن إنا کنا معکمْ گویند ما با شما بودیم.
أ و لیْس الله بأعْلم بما فی صدور الْعالمین (۱۰) الله داناتر دانایى است بآنچه در دل جهانیانست.
و لیعْلمن الله الذین آمنوا و ناچاره بر خواهد رسید الله و تا بیند که آن کیست که بگروید و لیعْلمن الْمنافقین (۱۱) و بیند که آن کهاند که دورویاناند.
و قال الذین کفروا للذین آمنوا کافران گفتند فرا گرویدگان، اتبعوا سبیلنا بر راه و بر کیش ما روید و لْنحْملْ خطایاکمْ و ما گناهان شما همه برداریم و ما همْ بحاملین منْ خطایاهمْ منْ شیْء و ایشان از گناهان ایشان هیچ چیز برندارند، إنهمْ لکاذبون (۱۲) ایشان دروغ میگویند.
و لیحْملن أثْقالهمْ ناچاره که بارهاى گناهان خویش برمیدارند و أثْقالا مع أثْقالهمْ و بارهاى بیراه کردگان خویش و لیسْئلن یوْم الْقیامة و ایشان را بپرسند روز رستاخیز عما کانوا یفْترون (۱۳) از دروغها که میگفتند.
و لقدْ أرْسلْنا نوحا إلى قوْمه فرستادیم نوح را بقوم او فلبث فیهمْ درنگ کرد در میان ایشان، ألْف سنة إلا خمْسین عاما هزار سال کم پنجاه سال فأخذهم الطوفان فرا گرفت ایشان را طوفان و همْ ظالمون (۱۴) و ستمکاران ایشان بودند.
فأنْجیْناه و أصْحاب السفینة برهانیدیم او را و ایشان که در کشتى بودند و جعلْناها آیة للْعالمین (۱۵) و نشان گذاشتیم آن را تا جهان بود جهانیان را.
و إبْراهیم إذْ قال لقوْمه و فرستادیم ابراهیم را آن گه که گفت قوم خویش را اعْبدوا الله و اتقوه الله را پرستید و بپرهیزید از عذاب او ذلکمْ خیْر لکمْ آن به شما را إنْ کنْتمْ تعْلمون (۱۶) اگر میدانید.
إنما تعْبدون منْ دون الله أوْثانا این چه مىپرستید فرود از الله بتان است، و تخْلقون إفْکا و کاریست که شما در میگیرید و شما مىسازید و مىتراشید بدروغ، إن الذین تعْبدون منْ دون الله اینان که مىپرستید فرود از الله، لا یمْلکون لکمْ رزْقا شما را روزى ندادند و بر آن توانا نهاند، فابْتغوا عنْد الله الرزْق بنزدیک الله روزى جویید و اعْبدوه و او را پرستید و اشْکروا له و او را آزادى کنید إلیْه ترْجعون (۱۷) با او خواهند برد شما را.
و إنْ تکذبوا و اگر دروغزن گیرید، فقدْ کذب أمم منْ قبْلکمْ دروغزن گرفت گروهانى پیش از شما، و ما على الرسول إلا الْبلاغ الْمبین (۱۸) و نیست بر فرستاده مگر پیغام رسانیدن آشکارا.